همانطور که از نام آن پیداست، کفش‌های مخصوص دویدن، چه در پیاده‌رو، چه در مسیر، چه مسیرهای پیاده‌روی و چه روی تردمیل طراحی شده‌اند.
کل نحوه طراحی کفش اسپرت کالنجی به پیشبرد و حمایت از حرکت شما در حین دویدن اختصاص دارد.
همانطور که می دانید گاهی اوقات می‌توان از کفش‌های مخصوص دویدن برای تمرین در باشگاه استفاده کرد، اما زمانی بهترین عملکرد را دارند که چسبندگی، ثبات و راحتی مورد نیاز برای دویدن را فراهم کنند.
تفاوت در طراحی کفش ورزشی و دویدن
کفش اسپرت کالنجی مخصوص دویدن: بالشتک های زیادی که می توانند در پاشنه پا متمرکز شوند یا به طور نسبتاً مساوی در سراسر کفش پخش شوند.
کفش اسپرت کالنجی تمرینی: بالشتک بسیار کمتری نسبت به کفش اسپرت کالنجی دویدن دارند و عموماً در کل کفی پخش می شوند.
کفش‌های مخصوص دویدن: معمولاً با پاشنه بلندتر – این اساساً به این معنی است که کفش روی یک قسمت خمیده ساخته شده است تا پنجه پا به زمین برخورد نکند.
کفش‌های تمرینی: معمولاً با پاشنه پایین‌تر و کفی صاف‌تر – به این معنی که قسمت بیشتری از کف آن با زمین تماس دارد.
کفش دویدن: از سبک ترین کفش اسپرت کالنجیی است که وجود دارد و امکان فوم سبک اضافی در کف آن وجود دارد
کفش‌های تمرینی: معمولاً کمی سنگین‌تر از کفش‌های مخصوص دویدن هستند، زیرا برای مقاومت در برابر حرکات جانبی مختلف باید دوام بیشتری داشته باشند.
کفش دویدن: زیره کفش یا قسمتی که “زمین را می گیرد” برای تسهیل حرکت یک طرفه طراحی شده است.
کفش اسپرت کالنجی آموزشی: زیره برای پشتیبانی از حرکت چند جهته طراحی شده است
کفش اسپرت کالنجی دویدن: به جز در مورد کفش اسپرت کالنجی پایدار، بیشتر تکیه گاه زیر پاشنه است و رویه آن نرم تر است.
کفش‌های تمرینی: در زیره و همچنین در قسمت بیرونی کفش برای کمک به حرکات چند جهته
